11 σαρκικά όνειρα του Ιουλίου!
1
... έτσι είναι! η αστραπή, σαν τον θάνατο...
έρχεται σαν αέρας ψυχρός, ανελέητος... βάρβαρος
στα μαύρα σαν αμούστακο παπαδοπαίδι παλαιάς κοπής,
ανίκανο, μουγκό, ανήμπορο βλέμμα για κάτι!
και σε παίρνει!
... έτσι, σαν το κύμα που σκάει στα μούτρα σου,
παραμορφωμένο από σιλικόνες, και κραγιόνια,
που σε αλμυρίζει σαν γεύση από φορμόλη και αλκοόλ,
που σε λατρεύει σαν θεότητα ακαταμάχητη πρέζα!
Και που στο άπειρο εκσφενδονίζει, πρώτα εσένα και
ψυχές, σάρκες, αισθήματα... και ηδονές εκπληρώνει!
οι πρόκες καυτές λεπίδες χειρουργείου, θα θεραπεύσουν,
το κουφάρι σου θάνε υπέροχος πίνακας Νταλί
θα λάμπει στον ήλιο του Άδη, και του νησιού μας,
... έτσι είναι και έτσι θα γίνει.. ξαφνικά, σαν μιαν ανάσα
που δεν πρόλαβε να βγει στο σκοτάδι της ιστορίας μας...
... έτσι να μην δούμε ποτέ τον ήλιο
να βγαίνει απ' την ανατολή μας, και την σάρκα μας
να ανασαίνει στην πικρή μικρή σου πατρίδα!
Δήλος ερειπωμένη, σε ποθώ και σε μισώ,
ερωμένη και ανέραστη μου ψυχή!
------------------------------------------------------------------
© 12/7/15 γ.κ. "ηλιοτρόπιο Γ"
2
Και τι νύχτα τι, ποια ψυχή θα με καλέσει;
Τους ιδρώτες στεγνώνει η διαστολή μας!
Στις πτυχές τις εσωτερικότητας του κορμιού!
Σε ένα μεγάλο πλατό με τα πτώματα που παίζουν κρυφτό,
πονάς στα άκρα σου, πονάς διψώντας για αίμα!
Χιλιάδες οροί δρομολόγησαν τα όνειρα μας,
άπειρα ψέματα είπες και λες πάλι ψυχή μου...
στην κατηφόρα μας ο ήλιος ξεσκίζει τις σάρκες,
ο λόγος ερπύστριες και τύραννος κερατοφόρος,
πάει έρχεται πάει, τρυπά βαθιά, ψυχή και κόκκαλο που θρυμματίζει...
Σαν φέξει ξανά και δω εχθές το πρόσωπό σου,
και σαν τον ήλιο μου, μου κάψεις τις ορμές,
η αναμονή θα γίνει ποταμός, η προσμονή μου πάθος!
Την ερχόμενη μέρα στο τέλος της αρχίζουν τα πάντα και τα λευκά!
-------------------------------------------------------
© 12/7/15 γ.κ. "ηλιοτρόπιο Β"
3
Μα τόσο πυρακτωμένη η πέτρα στο λαιμό, θερίζει...
να βουτάς τα πόδια στην άμμο, καρβουνιασμένα ψίχουλα!
Να κοιτάς με τα τυφλά σου αισθήματα,
να μην βλέπεις το φως, να βλέπεις βρικόλακες!
Κάθε σου σκέψη και ένας νεκρός αδερφός,
ένας αέρας ψυχασθενής, ηλιοτρόπιο,
να στάζει ο έρωτας το φαρμάκι εκεί που μπορεί,
εκεί που η άβυσσος κρύβεται μες τα δυό σου τα πόδια...
να μην έχεις την ακοή να νιώσεις ανατριχίλες,
παράδοξο σημάδι στους γαλαξίες μας,
πίσω από οιωνούς, και άγονες προσδοκίες!
Αν η πρόκληση ήταν ο ήλιος στα κύτταρα,
θάνε η πρόσκληση ποτάμι δίχως νερό, ελπίδα χωρίς παρελθόν...
Η φωτιά θα συντρίψει τα σπλάχνα μας, και η θάλασσα τη ματιά μας!
---------------------------------------------------
© 11/7/15 γ.κ. "ηλιοτρόπιο Α"
4
Εκεί είναι η έξοδος, στο σκοτάδι!
Αυτή η άγνωστη πορεία στη ξυραφένια ΣΟΥ επιφάνεια!
Το χαμένο ποίημα του μετανάστη! Σκούρο σαν την επιδερμίδα!
Ο Σπαραγμός μέσα σου, τον ήξερες πάντα,
τον έχεις ξαναδεί, τον είχες ζήσει παλιά... άγγελος ολκής, καβαλάρης!
Βαρύγδουπο απομεινάρι φιλοσοφίας,
μεταγενέστερο δοκίμιο υψηλής διανόησης,
έτσι σε κάποιο απότομο σοκ κυριεύσιμο έρχεται η διάσπαση,
η σιγή, η σιωπή, τα κλειστά βλέφαρα όχι από ύπνο.
Εκεί είναι η έξοδος, η απέραντη ζώσα πνοή, ασήμαντη,
απροσταύτευτη, αμόλυντη, διαχρονική, θα με σαλέψεις,
θάλασσα πλατιά γαλάζια που βουτάς πνοές,
αγκυροβόλι αυτόνομο, αναγκαστικό σοκάκι ανήλιαγο!
Κάθε στιγμή μου, στο βήμα ακροβατώ, κοιτώ μέσα μου,
παίρνω ανάσες, λατρεύω το άπειρο, υπάρχω ζωή μου,
θα ξημερώσει σαν πεις με καίει ο ήλιος και σήμερα!
------------------------------------------------------------------------
© 11/7/15 "imported death" γ.κ.
5
Τα θυμάρια μυρίζουν ακόμα,
αποχαύνωση και μετατραυματικό σοκ.
Βούτηξα τα άκρα μου στο γαλάζιο πηγάδι σου,
πυρπολήθηκα και εξεπλάγην βαναύσως...
Αργά και ευτυχισμένα τα μάτια έδυσαν,
ανάπλαση και καθεστώς αράχνης τυλίγομαι,
ψιθυρίζω τις δέκα πληγές μου να στάζουν...
να τις γλύφεις για να εξαγνιστείς άγριο ζώο!
Αν βουτήξω τα πόδια μου στην άμμο,
αν δακρύσω τα μάτια μου στο φως,
θα συντρίψω τις σάρκες μου στην ψυχή σου...
και θα πλάσω πορείες ακατανόμαστες,
λιτανείες που χάθηκαν στη σκόνη σου, και στο θυμό σου!
Τα θυμάρια σιώπησαν καθώς συνετρίβη ο ήλιος...
© 10/7/15 "το δάκρυ της άμμου" γ.κ.
6
Το μικρό κουρέλι το φόρεσες την άλλη μέρα!
Το απέραντο γαλάζιο σε κατάπιε για πάντα!
Ψυχή ελέους, κορμί αναγκασμένο στη σκουριά!
Οι αχτίδες κέντρισαν την σάρκα σου, διπλοπενιά,
τα βότσαλα έχασαν λάμψη, έχασκαν οι αυτόχειρες!
Την άλλη μέρα λοιπόν σε συνάντησα!
Σε κατάπια σαν να ήσουν αποσπερίτης,
σαν ένα συναξάρι από χάντρες κεχριμπαριού,
όπως ο άνεμος που έδυσε στο παραδείσιο σου Νυχτέρι.
Σιωπή και απομόνωση, διωγμός και κατηφόρα,
η ψυχή ξεσκονίζει τους έρωτες...
εκείνους που πέρασαν, αυτούς που θα έρθουν,
τους άλλους που δεν έγιναν ποτέ!
Αλμύρα στο στόμα, ξεράθηκε ο θυμός, σε λάτρεψα και ας είσαι νεκρή!
© 10/7/15 "κεχριμπάρι" γ.κ.
7
Το καυτό κορμί δεν σε αντέχει άλλο!
Η στάχτη του θα σκορπιστεί παντού!
Θα σε πνίξει η μπόχα και η καπνίλα!
Τα λευκά κύτταρα συνθλίβονται υπέροχα!
Στις λαϊκές φλέβες και αρτηρίες αρπάζονται,
μείγμα ενός οικοδομήματος σαθρού...
Τα χρυσά σου άμφια φόρεσες, νεκρό παγόνι,
άθλιο πτηνό που το έσυραν οι καιροί μας...
σε μονοπάτι πικρό, σε πνευματικό ποτάμι ολκής!
Μα τόσο καυτό ήλιο δεν άντεξες,
αυτοπυρπολήθηκες, έπιπλο βαρύ, διαχρονικό μαόνι!
σέρνεις και σέρνεσαι τον άγνωστο πόνο σου,
τον λόγο σου μόνο οι πεθαμένοι χρησμοί τον αντέχουν!
Την άλλη μέρα ο καυτός μου αέρας ισοπέδωσε
το καυτό σου κορμί, το ψυχρό σου γινάτι, και μία ατμόσφαιρα!
© 2015 "ζουλού" 9/7/15 γ.κ
8
Σπλάχνα ρακένδυτα, τυλιγμένα στα στάχυα,
σωθικά συσσωρευμένα χρόνων προπληρώνονται!
Στενά κορμιά και χρώματα πολλά σαν κατακάθι!
Ξενυχτάς με διέξοδο φαρμάκι με δόση ινσουλίνης,
με καθαρτικό βγαλμένο από την σάρκα της...
διασταύρωση παλιάς εμφιαλωμένης σαμπάνιας!
Η συστολή μου ταράζει τα ξεπλυμένα μου όνειρα
η αναμονή τρεις ώρες να κατέβεις στην κόλαση,
το φαράγγι, το ποτάμι ξερό, το ελάφι πιασμένο στη γάστρα!
Διαστροφή μιας υπέροχης μέρας ζωγράφισα,
στον καμβά του μυαλού και του άλυτου γρίφου επιζώ!
Θα δεις τον ήλιο μαζί μου αχόρταγη αντιλόπη, θα δεις;
© 2015 9/7/15 γ.κ. "ζούγκλα"
9
Ήρθε το άρωμα σου, μέσα μου,
αιωρείται στον αέρα!
Τα βλέφαρά σου τρεμοπαίζουν!
Σε καίει η άμμος, προσγειώνεσαι επικίνδυνα!
Αργά ήρθε και φέτος το καλοκαίρι,
πέρασε πάνω μου χειρουργικά!
Επιθυμίες, έλξεις και οράματα
ξέσπασαν σαν το κύμα στην σάρκα σου!
Η επόμενη μέρα ταξιδεύει στο φως!
Η επόμενη ώρα αποκαλύπτει αιώνες...
το κόκκινο αίμα κατασταλάζει στην αύρα μας!
Απόσταγμα χρόνων, καμένη Γης, βηματοδότης!
Σαν το μυρίσω το αποθηκεύσω μέσα μου,
θα επιστρέψω εντός της αμόλυντης θάλασσας!
© 7/7/15 γ.κ. "7 νότες"
10
Η έξοδος έξω, λευκή, άγονη!
τραυματίζει στο μάτι την κόρη
Ο ήλιος συνθλίβεται απ'το νερό!
ο Θάνατος με ξεπέρασε ήδη,
βαδίζει γι αλλού, απογυμνώθηκε!
Μεταμορφώνονται οι ματιές,
Διασταύρωση σε ξέφωτο ρυπογόνο...
Και εγώ συνθλίβομαι στο θολό σου βλέμμα,
στον λεπτό σου άκρο γλιστράω,
ακροβατώ στο κορμί σου ξανά, σαν ληστής,
συναντώ πλέον το φως απ'το χθες αμυδρό,
Η απόδραση σου γίνεται δράση,
η απόφαση τρίζει στα σπλάχνα σου, προδομένη,
κοιτάς και λατρεύεις τα είδωλα, εμένα και την βροχή!
----------------------------------------------------------------------
1/7/15 © 2015 γ.κ. "έξοδος έξω"
11
Η έξοδος μαύρη, η άνοδος άγονη!
Ο ήλιος στηρίζεται πάνω μου,
ο θάνατος γνέφει ψυχρά!
Ο κύκλος ολοκληρώνεται
ο μύθος σου διαλύεται,
όλα αποκαθηλώνονται!
Μεταμορφώνονται οι ματιές!
Και εγώ συνθλίβομαι στον λευκό καρπό σου,
στον λεπτό λαιμό σου γλιστράω,
ακροβατώ στο κορμί σου, στην κόλαση,
συναντώ το παρόν και το μέλλον σου.
Η απόδραση γίνετε δράση,
ο παράδεισος δεν αντέχει το φως!
---------------------------------------------------
© 2015 γ.κ. "έξοδος μέσα" © 2018 "11 σαρκικά όνειρα"
