Α, οι μέρες μας!!! Αυτές που μυρίζουν σάπιο κυδώνι πεταμένο στις γάτες... δεν πλησιάζουν τα εσώψυχα μας! Μας κοιτούν λυπημένες, άγριες δείχνοντας τα δόντια τους! Είναι ψυχές πεταμένες στην λησμονιά, ένα παρελθόν αμαρτίας και αυτοκαταστροφής! Το θειάφι είναι η χρυσόσκονη στο γλυκό, και οι κραυγές μας γίνονται τα μπισκότα της τούρτας από κακάο βουτηγμένα σε σιρόπι από αγανάκτηση! Μας περιμένει στην στροφή το κενό, αυτό ντε, που πηγάζει από τις κρυφές πηγές της ψυχής μας,και ρέει άφθονο στα μονοπάτια του ζεστού μεσημεριού! Λατρεύω αυτές τις μέρες, μου φέρνουν δάκρυα χαράς, η βουή της στιγμής όπου η σύγκρουση με το τώρα γίνεται έκρηξη μεγατόνων, κλείνω τα μάτια, βουλώνω τα αυτιά μου, κοιτάζω ειδήσεις, και αυτοτραυματίζομαι ανίκανος να αλλάξω το πεπρωμένο μου... ότι και να πεις τον χρόνο σου θα χάσεις... εμείς είμαστε οι άλλοι, εμείς ξέρουμε ότι δεν θα μάθεις να ζεις εσύ ποτέ, ναι Εσύ, αλλά σε αυτόν και τον επόμενο χρόνο... ο κόσμος είναι μέλι...
Οι δύσκολες νύχτες είναι εκείνες που δεν θες να τελειώσουν μην χάσεις το όνειρο... οι ήχοι της σιωπής του δρόμου δαγκώνουν τους κροτάφους σου, διογκώνουν τους πνεύμονες και η ταφόπλακα ολοκληρώνει το μεγαλείο της ζωής... άλλη μια νύχτα απροσπέλαστη, άλλο ένα όνειρο διαγραμμένο, πρόσθεση πόνου στο βιβλίο των νεκρών ποιητών... σιγή και αποξένωση μετά τις δέκα και μισή στην πόλη μου... κάτω από το χαλί ανασαίνουν τα χνώτα μου .... τόσο πίκρα που έχουν τα χείλη σου είναι σαν το τραγούδι του χθες που λέγαμε μαζί στο όνειρο της χθεσινής μας μέρας μέσα στο ασανσέρ σε μια διακοπή ρεύματος, ισοπέδωση έχουμε καρδιά μου σε βαθμό κακουργήματος απλά!
27/4/18